zondag 15 januari 2017

Open G

Het lijkt zo gemakkelijk als je die artiesten ziet: gitaar spelen. Totdat je alle snaren van een gestemde gitaar aanstrijkt! Dat klinkt vreselijk. Dat is geen akkoord: daar zit minstens één dissonante snaar tussen! Welke God heeft voorgeschreven dat een gitaar de volgende zes snaren/tonen moet hebben: EADGBE ? Als pianist zou ik toch echt een andere reeks tonen hebben gekozen.
Laat ik nou gedacht hebben dat iedere gitarist zich hier braaf aan hield. Totdat ik Keith Richards zag in een talkshow die een reguliere gitaar aangereikt kreeg om een stukje te spelen. Het allereerste wat hij deed, was de lage e-snaar eraf slopen. Die had ‘ie niet nodig. Vervolgens herstemde hij de resterende toonreeks ADGBE even tot GDGBD. Holy fuck! Nooit geweten. Nu had je een zuiver akkoord dat “open G” wordt genoemd. Veel bluesspelers hadden hun gitaren zo gestemd. Je kunt desnoods de zesde snaar laten zitten en laten zakken van E naar D. Wat een feest wordt het om op zo’n instrument slideguitar te spelen. Meerdere (blues)akkoorden zitten nu op één fret. Little Red Rooster zit als het ware ingebakken in de gitaar. Ik ben meteen weer aan het oefenen geslagen en denk: zo klinkt een gitaar dus zoals God hem bedoeld heeft.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten