Je zou denken dat, nu de generatie Nederlanders die de Tweede Wereldoorlog bewust heeft meegemaakt zo langzamerhand is uitgestorven, we wel eens af zouden kunnen stappen van dat ongenuanceerde Lou-de-Jong-goed-fout-denken. Dat de winnaars van de oorlog louter bestaan hebben uit nobele helden en de verliezers uit laaghartige schurken, dat is toch een potsierlijk geschiedbeeld waar iedereen met een beetje realiteitszin doorheen weet te prikken. Maar tot mijn verbazing bezit Nederland nog een tweede en derde generatie met zwart-wit denkers, die vol emotie beginnen te roepen dat het voordragen tijdens de nationale dodenherdenking van een gedicht over een dode oom die destijds - let wel! - de foute keuze heeft gemaakt een schande is. Om al deze rechtschapen vaderlanders te behagen is het publiekelijk voorlezen van het gedicht afgeblazen, maar van mij mag het gedicht hier gerust staan op 4 mei:
Foute Keuze
Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar mijn oudoom Dirk Siebe
Een jongen die een verkeerde keuze heeft gemaakt
Koos voor een verkeerd leger
Met verkeerde idealen
Vluchtte voor de armoede
Hoopte op een beter leven
Geen weg meer terug
Als een keuze is gemaakt
Alleen een weg vooruit
Die hij niet ontlopen kan
Vechtend tegen Russen
Angst om zelf dood te gaan
Denkend aan thuis
Waar Dirk z’n toekomst nog beginnen moet
Zijn moeder is verscheurd door de oorlog
Mama van elf kinderen, waarvan vier in het verzet zitten
En een vechtend aan het oostfront
Alle elf had ze even lief
Dirk Siebe kwam nooit meer thuis
Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar Dirk Siebe
Omdat ook Dirk Siebe niet vergeten mag worden.
Auke (15)
Wie écht van oorlog af wil, gedenkt alle slachtoffers van oorlogsgeweld, niet alleen de 'eigen' doden. Want het is juist dit eeuwige hokjesdenken dat tegenstellingen en oorlogen in stand houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten